δεκτός

και δεχτός, -ή, -ό (AM δεκτός, -ή, -όν) [δέχομαι]

ο αποδεκτός, ο παραδεκτός (α. «η πρόταση έγινε δεκτή» β. «οὐδεὶς προφήτης δεκτὸς ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ», ΚΔ)

νεοελλ.

1. εκείνος τον οποίο δέχεται σε ακρόαση αξιωματούχος ή προϊστάμενος στην ιεραρχία

2. φρ. α) δεκτή

ένδειξη σε συναλλαγματικές η οποία τοποθετείται πάνω από την υπογραφή τού αποδέκτη

β) δεκτό (ν)

μονολεκτική έκφραση συμφωνίας και αποδοχής

μσν.

1. ευάρεστος («ἔργα δεκτὰ τῷ Θεῷ»)

2. επιδεκτικός («μνηστεία οὔπω δεκτὴ γάμου» — μνηστεία που δεν επιτρέπεται ακόμη να φθάσει σε γάμο)

αρχ.

1. ο κατανοητός

2. το θηλ. ως ουσ. η δεκτή

η χλαίνη.